da steekt es tege hé , zo van die stomme messages ...

idee !!!

we maken een verhaaltje , men hoogstgerankte officer vervolgt op mijn begin , daarna zet ik da ierbij , en begint men 2de hoogst gerankte officer verder te doen , da moe nie lang zijn , ma das nog wel es fun :d

er was eens niet zo heel lang gelede , in een land hier niet zo heel ver vandaan eigenlijk , een stoere ridder die jammer genoeg zo'n 9 eeuwen te laat was geboren ...toch trok hij steeds weer ten strijde tegen de draken en slechterikken van zijn tijd ...

Dit is het verhaal, van ridder Champolignon de Bolle, kortweg, de Champie. Als noeste ridder, en aanbidder van de vikings, ging ook ridder champie op zoek naar 2 zaken: 1) de alomtegenwoordige heilige graal, en 2) een toverdrank. Maar hoe zou hij die vinden? Wie moest hij daar voor opzoeken?

een lange zoektocht begon. Jaren van honger en leed gingen voorbij.Hij zag zun queste niet langer slagen en de wanhoop was nabij Tot het moment hij arriveerde in dorpje genaamd koujtsjoebottn

dit dorpje werd reeds jaren geteroriseerd door de verachtelijke demon Aidan, deze nam de gedaante van een knappe jonge maagd aan , deze vermomming liet haar toe verschillende mannen in haar netten te strikken en zo hun zielen te roven om deze in kleine zwarte doosjes van een onbekend materiaal te bewaren , de mannen werden weer vrijgelaten om als zombies hun leven voort te zetten .

Gelukkig pleegde deze demon zelfmoord nadat ze in haar rijpe puberjaren plots doorhad dat het hele leven eigelijk totaal geen zin heeft en dat alles zo duister en gruwelijk is daar buiten dat ze er beter meteen een einde aan kon maken. Kort na dit incident trof onze held Champie in het dorp aan dat uitsluitend bevolkt werd uit willoze, overgewichtige zombies met zwarte baarden die vaag aan schaamhaar herinnerden. Elk droeg een bord rond z'n nek met de opschrift: "Ik reed op de dorpsfiets". Dit alles aanziende mompelde Champie: "Maakt dees es op paddo's mee..."

omdat de zombies weigerden zijn vragen te beantwoorden , ging champie op zoek naar de oorzaak van deze ramp, en op een avond ,in een klein huisje in de buurt van het dorp trof hij het lijk van de demon aan , weliswaar reeds enige tijd koud , maar nog steeds intact , bij het aanschouwen van haar schoonheid besefte champie dat hij al maandenlang droog stond , en in een vlaag van pure lust ontdeed hij zich van zijn harnas , nam de dode schoonheid in zijn armen en pas bij het eerste ochtendgloren was hij van zijn frustraties bevrijd....

In de koude ochtendlucht baande hij zich een weg naar buiten, en besloot dat hij maar meteen z’n pad zou voortzetten. Deze nacht was hem bevallen, en hij bedacht dat hij z’n halve leven had verkloot door zich bezig te houden met irrelevante zaken. Neen, voortaan zou z’n queeste de jacht naar andere jonge, gewillige deernes impliceren. Dood of levend.
Dit bedenkende, kwam hij op het dorpsplein terecht, waar net een homofiel terecht gesteld werd. De straf in die tijd voor zulk gedrag des duivels, was het vastnagelen van het geslachtsdeel van de persoon in kwestie op een houden balk, en hem zo 24 uur tentoon te stellen op het dorpsplein, zodat iedereen zou zien wat voor een schandelijke daden hij gesteld had. (Dit is een historisch feit, nvdr) Champie gniffelde eens, gooide een dode kat in de richting van de pervert, maar bedacht dat hij geen tijd had om te wachten tot hij op de brandstapel zou belanden.
Hij strompelde nog half groggy voorts, en kwam in een zompig moeras terecht, vol met een heleboel vreemde wrattige onwelriekende kleine wezentjes.


Aangetrokken door de geur van bepaalde lichaamssappe die onze held nog steeds omringde, kwamen enkele van de wezens dichterbij , geintrigeerd keek champie naar de vreemde bewegingen die deze gruwelijk uitziende creaturen maakten, tot hij met een schok besefte dat het trollenwijfjes waren die een paringsdans opvoerden , hij herinnerde zich de verhalen die zijn mama hem voorlas voor het slapengaan , over hoe trollenwijfjes hun partners gruwelijk verminken en doden na de coitus , met natrillende benen van vorige nacht begon hij te lopen , om plots tot het besef te komen dat hij verdwaald was in het bos ....

En nu het vervolg ...

Regenlus

Lijn stop streep punt lijn stop streep
Het geluid van een eindeloze rit
Langs dorre velden met groene grachten,
en diepe plassen.
Hoe meer het regent, hoe dieper de plassen
en hoe donkerder de bossen
Waarom zit ik in een regenlus
tot de botsing
BARST?

Nog een oud gedichtje.

Afscheid
04/01/2006 (net na middernacht)

Als tijden niet aan onze zijde
Staan
En wij elk onze eigen weg moeten
gaan

Als verdriet onze hoofden en de buitenwereld
Verovert
En wij elk een ander pad
Inslaan

Als mensen en dieren, onwetend
Kijken
Naar hoe wij elk een andere kant
Uitwijken

Als blaadjes hun bloemen
verliezen
En doornen hun rozen

Als dingen de betekenis van hun
Bestaan
Van zich weg moeten laten
gaan

Knagende pijnen onze harten
verscheuren
Dan zullen wij ons afscheid o zo
Betreuren

Maar weet dan altijd dit, m'n liefste,
weet,
Het afscheid, m'n liefste
Is wat me het meeste speet

Net deze mail ontvangen:


Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19u55 tot 20.00u !
Zend dit bericht door naar zoveel mogelijk mensen !


ACTIE tegen de klimaatsverandering.

Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van de
burgers tegen de klimaatsverandering !

L'Alliance pour la Planète (groepering
van milieuverenigingen) doet
een oproep tot al de burgers :
gun de planeet 5 minuten rust!

Iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van
19u55 tot 20.00u.
Het gaat er niet om enkel die dag gedurende 5 minuten energie te
besparen, maar wel om de aandacht van de burgers, de media en tevens
de politieke besluitvormers te vestigen op de energieverspilling en
op de noodzaak om dringend iets te ondernemen !

Gedurende 5 minuutjes zal de planeet kunnen uitrusten : dat duurt
echt niet lang en het kost niets. En het zal de politici en
kandidaten voor de parlementaire verkiezingen van juni 2007
duidelijk maken dat de klimaatverandering een onderwerp uitmaakt dat
weegt in het politieke debat.

En
waarom op 1 februari 2007?

Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologische
experten van de Verenigde Naties uitkomt. En dat gebeurt bij onze
buren! Wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten
voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op de
dringende aard van 's werelds klimatologische situatie. Als we allen
deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke én politieke
invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen !

Laat dit bericht zoveel mogelijk circuleren, stuur het zoveel
mogelijk door, ook naar lokale politici; vermeld het in
Newsletters, op je Internetsite of blog .....

Een ideologie die ik ooit uitgeschreven heb, een soort gedachtenmaalstroom. Geen zin om het nog eens na te lezen, zullen waarschijnlijk veel taalfouten en zever in staan, maar kom, ik ben bereid die met jullie te delen ^^
Here it goes ...

Wat als alles inderdaad maar illusie is? Kan het dan zijn dat onze illusie bijvoorbeeld is zoals in the matrix, computergestuurd? Dat zou wel kunnen, want wie weet leven we eigenlijk in een later tijdperk geleid door computers? En kan het dan dat deze illusie slechts een vicieuze cirkel is in een computerprogramma, en dat alles zich herhaald? Want alle geschiedkundigen zeggen dat we kunnen leren uit onze geschiedenis, en dat de geschiedenis zich herhaalt.
Ook in het dagelijkse leven herhaalt de geschiedenis zich, want zoals eerder beschreven verlopen bijvoorbeeld vele relaties ook op dezelfde manier, of herhalen bepaalde relaties zich. Maar is een computergestuurde realiteit niet wat vergezocht? Want zou het inderdaad zo zijn, dan zou deze allesleidende computergemeenschap er toch voor zorgen dat wij daar niet kunnen over nadenken, dat nadenken, of filosoferen niet in onze hersenen geprogrammeerd zit. Maar dit is slechts een voorbeeld om uw interesse te wekken. Waar ik het echt wil over hebben is over relaties binnen groepen mensen.

Zoals ik al eerder vermeldde, zijn relaties volgens mij een vicieuze cirkel, want overal ter wereld verlopen relaties volgens een beperkt aantal verschillende patronen. Bij mensen rondom mij kan ik dit duidelijk zien. Sommigen gaan hun relaties telkens op dezelfde manier aan, anderen willen geen relaties. Dit kan ook wel een “storing” zijn binnen de menselijke geest, of een beperking. Ook in muziek komen telkens zaken terug, lyrics die over hetzelfde thema handelen, composities die sterk op elkaar lijken, originaliteit is vaak ver te zoeken, want wat is originaliteit? Kan het niet zijn dat bijvoorbeeld de melodieën van beethoven of mozart reeds eeuwen daarvoor bedacht werden, maar misschien nooit opgeschreven werden. Het feit dat alles een vicieuze cirkel is, is ook aan te tonen doordat men in de “wetenschap” (als dat wel een juist woord is) ontdekt heeft dat het heelal waarschijnlijk nog steeds uitdijt, en dat er waarschijnlijk al eerder big-bangs geweest zijn. Zijn wij dan wel origineel? Leven wij dan niet een leven dat reeds geleefd is? En als het heelal toch zijn grenzen heeft, om daar even op terug te komen, wat is er dan buiten die grenzen? Zijn wij dan misschien niet slechts een onderdeel van iets groters? Zou het niet kunnen dan, dat mensen, of weet ik veel wat voor andere wezens, in een groter universum leven, en dat misschien ons heelal, of onze werkelijkheid een minimalistisch deeltje is van iets anders. Zou het ook niet kunnen dat bijvoorbeeld ons heelal slechts een atoom is in een andere werkelijkheid, en wij dus nietig kleine deeltjes zijn? Bestaan wij wel echt? En wat zijn onze atomen dan in die andere werkelijkheid? Bestaan er bij ons dan ook nog kleinere deeltjes dan protonen of neutronen of quarks? En zou elk atoom dan niet een verzameling kunnen zijn van andere, in de ogen van de wezens die er leven, immense heelallen? En wat als wij slechts nietige wezens zouden zijn in vergelijking met een andere werkelijkheid, zou de wetenschap daarvan de mensen beïnvloeden, of zou eenieder zijn gewone leventje voortzetten? Denken mensen eigenlijk wel na over het nut van het leven, over de zin van alles? Waarschijnlijk niet, daar heeft dan weer onze consumptiemaatschappij met haar hedonistische “filosofie” (al is het gebruik van dit woord hier een verkrachting ervan) alles mee te maken. Verder vind ik ook dat Carthago vernietigd moet worden, zij reeds Scipio in 200 v.C., zelfs dit was al een hedonistische, consumptiegerichte uitspraak, propaganda. Ook propaganda behoort mijns inziens tot de consumptiemaatschappij, zowel politieke als verkoopsgerichte propaganda, want gaat de consumptiemaatschappij toch niet vooral over het verkocht krijgen van zijn goederen. Die goederen kunnen ook gedachtegoed zijn, bijvoorbeeld de gedachte dat men een bepaald iets zou nodig hebben om gelukkig te worden, of de gedachte dat iets niet mag zijn, om dan iets anders wel te kunnen laten bestaan. “Live and let live” zou hier een mooie boodschap zijn, maar niemand in deze wereld die er wat aan heeft, behalve enkele eenzaten die zich geroepen voelen om deze hele aardkloot te verbeteren, en alles te veranderen wat er volgens hen fout aan is, of om hun filosofie te verkondigen aan de massa, maar dit is alles slechts een idiote gedachte van enkele gestoorde geesten. Men zou moeten inzien dat de realiteit is dat niemand deze aardkloot kan veranderen, en dat mensen altijd, voor de rest van het bestaan van dit universum, en waarschijnlijk in de andere universa ook, hun eigen zin zullen doen. Lijkt deze eigen zin dan toch een bepaalde leer of filosofie te volgen, dan is dit slechts omdat die mensen daar zelf zin in hebben, zin om iets te volgen, zin om een leider te volgen of gewoon zin hebben om zich ergens bij aan te sluiten. Alles begint en eindigt bij de menselijke wil.

Nog iets ouds wat ik staan had. Veel te erotisch om goed te zijn eigenlijk.
Oh well, have fun.

In de grote witte wereld, liep het meisje helemaal verloren. Plots was daar een vijver, met visjes erin. De vijver bevond zich in het midden van een bos, gevuld met witte bomen, waarop zwartwitte raven zaten. De raven krasten toen het meisje voorbijkwam. De verslaving had haar ver gebracht, enkel een witte wereld was nu nog bekend voor haar. Toen passeerde daar plots een paars konijnn, met babyroze bolletjes. Het meisje volgde het konijn, dat eigenlijk een haas was, maar geen paashaas, noch een kersthaas of varkenshaasje. Plots stopte het konijn, draaide zich om naar het meisje, en sprak "Also sprach Zharatustra". Het meisje begreep hier niets van en begon te wenen. De witte vijver met de witte vissen kwam plots trug dichterbij en naderde het wenende meisje, die hier zelfs niet van schrok. Plots droop het wit als een witte suikerspin van de bomen, die eigenlijk fluoroze bleken te zijn, en er erg suikerachtig uitzagen. Mensen verbleken bij het aanzien ervan, zo suikerachtig! Maar aangezien er in deze wereld geen andere mensen bestaan, is dit niet bepaald relevant. Witte kruimels van goud vlogen omhoog, weg van de vissen. Het meisje wreef de tranen uit haar ogen en aanschouwde dit spectaculaire schouwspel. Ze werd hier erg opgewonden van, en begon wild rond te lopen, als een zwarte schim door het niemendal. Enkel tranen van goud konden nog baten, fluoroze tinten begonnen de witte wereld in te nemen, en een gouden vloeistof kwam op de grond terecht, doch het waren geen tranen, noch sneeuwvlokjes. Er lekte iets. En plots stonden daar dan de twee meisjes, de ene met witte, de andere met zwarte haren, maar allebei in hun evakostuum, op hun paasbest. Toen kwam daar weer de roze haas tevoorschijn, haalde de lekkende meisjes uiteen, en schreeuwde hen toe "Verdammt in Ewigkeit!", waarna hij als een gek wegsprong. Al wegspringende, begonnen er ineens een hoge hoed, een baronnenbrilletje, grote zwarte hoed, en een wandelstaf te verschijnen, gevolgd door een zwart pinguinjasje. Toen verdween de haas helemaal. De plas gouden vloeistof werd intussen almaar groter, waarna er bij de beide meisjes drie fluoroze met goud gekleurde vlekken ontstonden, als in een driehoek gespreid over hun lichaam. De gouden plas begon ineens fluoroze te kleuren, en de twee meisjes versmolten erin tot één meisje. Het meisje had de beste karaktertrekken van beide vorige meisjes, en had dus ook wit-zwarte haren. Dit meisje had dezelfde goud-met-fluoroze puntjes, alleen waren de bovenste twee mooi op één lijn naast elkaar komen staan als twee puntige kegeltjes die naar voren stonden, en het onderste driehoekje droop nu van het wit van de bomen van weleer. Ze keek met haar lege ogen naar wat er zich tussen haar benen aspeelde, brak een roze takje van een van de bomen en spon wat van het wit hierrond, waarop zich nu gouden druppels bevonden. Ze stak het takje in haar mond, en proefde haar eigen kleuren. Heel plots begn haar buik te zwellen, waarna ze een vat bier baarde. Een vis sprong uit de vijver, brak het vat open, en plots was daar: de man. Compleet met fluoroze takje en gouden kegeltjes, al waren die veel kleiner dan van het meisje. Doch beiden hadden dezelfde ogen en hetzelfde vormloze gelaat, en waren dus onmiskenbaar familie. Ook fluoroze takken waren weer bedekt met witte suikerspin die er langzaam terug opkroop in plaats van er afdroop. De witte suikerspin werd langzaam goud terwijl de man en het meisje elkaar naderen, de vijver werd kleiner. De haas werd terug een konijn, fluogroen met fluoroze bolletjes, en langzaam werd de hele wereld wit met goud gekleurd, en was er overal water, en land. Takken en fluoroze driehoeken werden nog heel vaak nat van het vloeibare goud, en kegels groeiden nog vele malen bij het aanzien van de witte suikerspin. Suikerspinnen werden spinnen, en meerdere tonnetje werden gebaard, tengevolgde van de opwinding veroorzaakt door lange nachten praten en discussiëren. Goud werd opgedronken, en suikerspinnen ingeslikt, geslikt. Zwarte draadjes verschenen, meermaals weggehaald. Lege ogen werden rood, en mist vulde de hoofden. Een mist van vergetelheid en zaligheid, waarin de takken goud werden en suikerspinnen afgaven, als spinnen die een web maken.

Eén van mijn laatste gedichtjes...

27/09/2006 22.20
De leegte van de realiteit

De leegte aan de rand
Beschrijft de kloof
Tussen
Ego
en afgrond

Het zoete gemekker van
de lucht
Die zachtjes stroomt
Doorheen de wolk
Die we realiteit
Plachten te noemen

En de Druk van "eeuwigdurend"
Wegen

Alles sneltreint voort
Enkel hier en daar een stilstaande
Leegte